nieuwe impulsen

Tot februari 2020 neem ik geen nieuwe opdrachten aan, zo heb ik mij voorgenomen. Het wordt uiteindelijk augustus 2020 voordat ik weer aan het werk ga. Na mijn moeder eind augustus 2019 overlijdt nl. in december volkomen onverwacht een goede vriendin. En twee maanden later in februari 2020 volgt nog een goede vriend. Met drie overlijdens in een half jaar is voor mij de beker vol. Ik besluit om tot de zomer niet meer te werken. Ik voel mij verloren.

smarten en vreugden

Ik zoek hulp van een coach en grijp terug op een van de prachtige trajecten uit mijn tijd bij deVoorde. Voor het eerst in jaren ga ik weer de Weg van de zeven smarten en de zeven vreugden in een dertiendaagse meditatie. Iedere ochtend mediteer ik met een van de smarten of een van vreugden. Op de zevende dag heb ik twee gebedsmomenten. Het eerste sta ik stil bij de laatste smart, begraven, en het tweede bij de eerste vreugde, opstanding. Het is een bijzonder traject dat mij helpt mijn situatie privé en beroepsmatig te aanvaarden. Omdat ik niet werk, heb ik tijd en innerlijke ruimte voor thuis en daarmee voor mijn groei als thuismonnik.

Ik besluit om de website en blog van Thuismonnik in een nieuwe jas opnieuw te lanceren. Blogs over verloren en gevonden zijn getuigen van mijn innerlijke weg in deze periode. Boeken over mystiek en mystieke ruimte komen weer uit de boekenkast. Mensen die behoren tot de orde van de karmelieten (officieel Orde van de Broeders en de Zusters van Onze Lieve Vrouw van de Berg Karmel↪) of tot de Sociëteit van Jezus↪ schrijven prachtig over de innerlijke weg van de mystiek. Ik voel al lang een hang naar mystiek, waarvan de kern de eenwording van de mens met God is. Ik verbind mij steeds meer met de ignatiaanse spiritualiteit en zie parallellen met de begeleiding bij zelfonderzoek waarin ik ben opgeleid. 

verloren

Die eerste coronazomer wil ik opnieuw naar Drongen voor de geestelijke oefeningen. Helaas gooit mijn gezondheid roet in het eten. Anderhalve week voor vertrek heb ik voor het eerst een aanval van boezemfibrilleren. Ik heb al langer af en toe last van een hartritmestoornis in periodes van veel spanning. Door goed naar binnen te luisteren en daarvoor de tijd te nemen besluit ik om niet af te reizen naar België. Helaas moet ik daarna eind september ook verstek laten gaan bij de intake in Amsterdam voor de geestelijke oefeningen in het dagelijks leven↪. Opnieuw hartklachten en deze keer wordt definitief de diagnose boezemfibrilleren gesteld. Ik krijg medicijnen die gelukkig goed aanslaan. Ik ga iets minder werken, voel mij thuis bij ignatiaanse spiritualiteit en zelfonderzoek en leid thuis mijn leven.

Voorjaar 2021 meld ik mij opnieuw voor de geestelijke oefeningen in Drongen. Ik krijg een jezuïet toegewezen als begeleider, pater Jan Stuyt↪. Tot het laatst blijft het spannend of de retraite door kan gaan vanwege de regels rondom corona, maar dan vertrek ik op 9 juli naar België. Er volgt een prachtige retraite met de hoofdrol voor het evangelie van Marcus. Telkens weer verplaats ik mij in de persoon van Petrus, de apostel die zo zijn best doet maar voortdurend weer struikelt. De apostel die de leermeester die hij liefheeft drie maal verraadt en daar bittere tranen over schreit. In mijn dagboek beschrijf ik wat er dan met mij gebeurt.

gevonden

Iedere keer dat Petrus herkend wordt als “een van hen” en dit vervolgens ontkent, is Jezus in de buurt maar zegt niets. “Hij laat mij inwendig worstelen. Pas als de haan kraait, reageert Hij door mij aan te kijken. En dan breekt mijn hart, breekt het inzicht door, zie ik hoe wezenlijk Zijn liefde voor mij is.” Dan schrijf ik in mijn dagboek: “Het begint nu wel heel persoonlijk te worden. Mijn liefde voor Hem wordt voelbaar. Ik ben naar de kapel van het Brandend Braambos gegaan. Ik voel diepe, diepe spijt dat ik Zijn liefde verloochend heb. In Jezus wordt God heel persoonlijk en raakt Hij mij diep in mijn ziel. Hij wordt nu levende werkelijkheid voor mij en dat geeft veel vreugde. Ik voel mij heel levend.”

Als eerste tekst van de retraite kreeg ik de gelijkenis in Lucas 15, 1-7 voor mijn meditatie: het verhaal van het verloren schaap. De herder gaat achter het schaap aan om het te zoeken. Ik WAS op dat moment dat verloren schaap en Jezus GING echt achter mij aan om mij te zoeken. En Hij vond mij in die week, iets wat mij veel vreugde geeft. De laatste tekst van mijn retraite wordt Johannes 21, 15-19. De opgestane Jezus vraagt drie keer aan Petrus of hij Hem liefheeft, Zijn vriend is. Petrus wordt steeds triester en voelt zich steeds meer verloren, dat Jezus telkens vraagt zijn liefde te bevestigen. Dan volgt (v. 17): “Jezus zegt tot hem: weid mijn schapen!” De cirkel is rond.