Hoe wordt iemand die zonder geloof is opgevoed en zich ontwikkelt tot linkse intellectueel een gelovige rooms-katholiek? Lid van een kerk die de officiële ambten discriminerend beperkt tot mannen en vrouwen een ondergeschikte rol toestaat? Een kerk die mijn levenswijze veroordeelt? Volgens de officiële leer ben ik als homo “van nature ongeordend” en mag ik als wettelijk getrouwde man bv. niet te communie gaan. En toch ben ik in 2014 door de doop opgenomen in deze gemeenschap van gelovigen. Waarom heb ik die stap gezet?

st. paulusabdij

Ergens in in de jaren ’80 begon mijn serieuze zoektocht naar zingeving en persoonlijke groei. Mijn pelgrimage voerde langs veel pleisterplaatsen. Zo verdiepte ik mij in new-age-stromingen en zenboeddhisme en heb ik mij een tijd verbonden met de Keltische natuurgodsdienst. Mijn tocht voerde mij ook langs kloosters en hun specifieke spiritualiteit, die per orde een andere kleur heeft. In kloosters vond ik uiteindelijk mijn thuis. Ik kwam er regelmatig en ging mij verdiepen in het rooms-katholicisme. De naam thuismonnik komt niet uit de lucht vallen.

Mijn eerste echte kennismaking met het rooms-katholieke geloof was de St. Paulusabdij in Oosterhout (N-B). Nu woont daar een gemeenschap van Chemin Neuf: een katholieke gemeenschap met een oecumenische roeping. Het was echter een abdij van Benedictijner monniken: het moederklooster van de Benedictijnen in Nederland. Tijdens een persoonlijk heftige periode in 1995 was ik er een aantal dagen te gast op zoek naar rust. Het bezoek gaf mij dubbele gevoelens. Ik werd er geraakt door de stille sfeer, de liturgie en de bijzondere gesprekken. Maar ik voelde mij ook een vreemde, een buitenstaander. Ik verlangde ernaar deel te zijn van zo’n vierende gemeenschap, maar durfde niet goed deel te nemen aan de communie. Als linkse homo zonder gelovige achtergrond die werkte in een atheïstische omgeving (universiteit) voelde ik mij er niet echt thuis. Maar de monniken waren gastvrij en mijn medegasten open en geïnteresseerd.

smart en vreugd

In die abdij is een zaadje in de goede grond gevallen, dat veel later vrucht zou dragen. Cruciaal in mijn groeiproces was een retraite in de Paastijd van 2006, georganiseerd door deVoorde. De zeven smarten en zeven vreugden van Maria, de moeder van Jezus, vormden de leidraad voor een retraite met als titel In het licht van nieuwe ruimte. Op Eerste Paasdag waren wij op een oude pelgrimsplek in Oberzeuzheim↪ in de Duitse deelstaat Hessen: het Wald der sieben Schmerzen. Een plek die tot mijn afschuw inmiddels misbruikt lijkt te worden door satanisten die er zwarte missen vieren.

De kapelletjes van dit pelgrimspad tonen aan de voorkant een afbeelding van een smart van Maria en aan de achterkant een vreugde. Na de nodige voorbereiding liep ik het pad van smart naar smart tot aan het kruis bij het altaar: de plek van de zevende smart en na omkering de plek van de eerste vreugde. Daar had ik een mystieke ervaring: op mijn knieën voor het altaar kreeg ik een diep gevoeld besef van geliefd-zijn. Achteraf kun je zeggen dat ik hier bekeerd ben. In vijf blogberichten (God zoeken – 1 t/m God zoeken – 5) heb ik mijn ervaringen beschreven.

thuismonnik

Het duurde nog acht jaar voordat ik mij tijdens de Paaswake op 19 april 2014 liet dopen in het Dominicanenklooster in Huissen↪. Dit klooster met een open en oecumenisch georiënteerde gemeenschap was een nieuw spiritueel thuis geworden. Een jaar eerder was ik gestart met een weblog onder de naam Thuismonnik – op zoek naar de monnik in mijzelf. Ruim twee jaar schreef ik over mijn zoektocht in het geloof en in de kloosterspiritualiteit. Geleidelijk zakte de frequentie en op 2 januari 2017 verscheen mijn laatste bericht: de fut was eruit. Het weblog ging off-line en het archief↪ plaatste ik bij mijn provider xs4all. Anno 2021 zijn we een aantal jaren verder. Mijn geloof is gerijpt tot een persoonlijk, maar niet zo kerks geloof. Christen zijn is voor mij een weg – de weg – naar volledige menswording. Stilte, mystiek, een persoonlijk gebedsleven en natuurlijk kloosters zijn belangrijke ingrediënten. Maar ook theologie en zelfonderzoek vormen mij. Ik ben en blijf katholiek, maar wel met mijn eigen invulling. Cisterrciënzers, de jezuïeten en zelfonderzoek zijn mijn inspiratiebronnen. thuismonnik is de weerslag van mijn zoekende vorm van geloven.

De laatste jaren ben ik mij geleidelijk steeds meer verbonden gaan voelen met het katholieke geloof. Het mysterie, de rituelen en liturgie en de vieringen: ik vind dat de katholieke kerk veel bewaard heeft van de waarde van het christendom voor mijn leven, nl. verbondenheid met God en de boodschap van liefde van Jezus. Het grote sacrament van de eucharistie raakt mij erg en ik vind het onbegrijpelijk dat de protestantse kerken het delen van brood en wijn maar zo zelden vieren. Het meevieren dit jaar van de Goede Week in Huissen was voor mij een hoogtepunt in deze verbondenheid met het katholicisme.

Daar is nu voor de zoveelste keer een enorme knauw in gekomen. En de aanleiding is opnieuw – hoe kan het ook anders? – homoseksualiteit. Een Amerikaanse tv-zender interviewde de zogenoemde huistheoloog van de paus, de man die toespraken en dergelijke op hun theologische zuiverheid en waarheid controleert. In dit interview heeft hij het over de homo-ideologie die erop uit is om de mensheid te veranderen, gesteund door overheden met macht en geld. Hij heeft het over perversie, ziekte en misvorming van de menselijke natuur. Hij heeft het over emotioneel instabiele mensen uit gebroken gezinnen. Hij heeft het over abortus en anticonceptie als oorzaken van de huidige moraal. Hij heeft het over “mensen met dit probleem”. Hij heeft het over mij….

Opnieuw schoffeert de top van de katholieke kerk medemensen zoals jij en ik door ze af te schilderen als perverse misvormingen van de menselijke natuur, die er zelfs nog op uit zijn om de mensheid te gronde te richten met hun “ideologie”. Giertych is van mening dat met het toenemen van de invloed van de overheid de moraal omlaag gaat. De kerk daarentegen zorgt wel voor hoge morele normen, want zij heeft immers de genade van Christus? Is dat niet een vorm van hoogmoed, een van de zeven doodzonden? Verbijsterend vind ik dat deze uitspraken gedaan worden door een Dominicaan, terwijl ik mij als homo juist door de Dominicanen in Huissen binnen de kerk zo gezien voel.

Velen hebben mij al eens gevraagd, waarom ik als homo de stap wil zetten om mij op te laten nemen in de katholieke kerk. Uiteraard heb ik mijzelf dat ook afgevraagd, waarbij ik telkens uitkom bij hetzelfde antwoord. Dat antwoord is, dat het mij niet te doen is om het instituut kerk, maar om mijn relatie met God, die ik nu eenmaal het beste bemiddeld ervaar in de katholieke kerk. Toch noemde ik mijzelf de laatste tijd nogal eens “katholiek-in-wording” of “leerling-katholiek”. Dit interview slaat voor mij op dit moment echter de deur dicht. Die woorden komen voorlopig mijn mond niet meer uit. Een volgende stap op mijn weg zal nog steeds zijn om mij te laten dopen. Niet om opgenomen te worden in de katholieke kerk, maar om mijn verbondenheid met Jezus’ voorbeeld als mens te markeren.