over mij

Hoe wordt iemand die zonder geloof is opgevoed en zich ontwikkelt tot linkse intellectueel een gelovige rooms-katholiek? Lid van een kerk die het ambt van priester beperkt tot mannen en aan vrouwen een ondergeschikte rol toestaat? De kerk van de misbruikschandalen (die overigens ook in andere instituties met mannen en macht voorkomen)? Een kerk die bovendien mijn levenswijze veroordeelt? Volgens de officiële leer ben ik als homoseksuele man nl. “van nature ongeordend” en mag ik niet te communie gaan. Toch ben ik in 2014 door de doop opgenomen in deze gemeenschap van gelovigen. Hoe kwam ik hiertoe?

kloosterspiritualiteit

Ergens in in de jaren ’80 begon mijn serieuze zoektocht naar zingeving en persoonlijke groei. Mijn pelgrimage volgde een kronkelige weg. Zo verdiepte ik mij in new-age-stromingen en zenboeddhisme en heb ik mij een tijd verbonden met de Keltische natuurgodsdienst. Mijn tocht voerde mij ook langs kloosters en hun specifieke spiritualiteit, die per kloosterorde een andere kleur heeft. Het eerste klooster dat ik bezocht, was de Sint-Paulusabdij in Oosterhout (N-B). Nu woont daar een gemeenschap van Chemin Neuf: een katholieke gemeenschap met een oecumenische roeping. Toen was het een abdij van Benedictijner monniken: het moederklooster van de Benedictijnen in Nederland.

Sinds die tijd bezoek ik regelmatig kloosters: als gast alleen of in een groep(je) mensen met een gids van De Wandelmaat. Bij veel bewoonde kloosters in Nederland en Vlaanderen heb ik kennis gemaakt met de gemeenschap (communiteit), hun manier van leven en vieren. Er zijn er die vier tot zes keer per dag samenkomen voor het gebed en werken in en om hun abdij. En er zijn er met een gemengde vorm van leven: minder gebedsmomenten en werken in de samenleving. Bij alle zorgt een vaste dagindeling voor ritme in het leven. Ik voel mij thuis in de religieuze leefwijze van kloosters. De naam thuismonnik komt niet uit de lucht vallen.

bijzondere plekken

Januari 2006 zette ik mijn eerste voet over de drempel bij deVoorde in Laag-Zuthem, bij Heino (Ov.). deVoorde was een woonwerkgemeenschap die zijn basis had in de mystieke soefi-stroming van de Islam. Zij organiseerde programma’s en retraites voor persoonlijke en professionele ontwikkeling. Vanaf dat eerste moment voelde ik mij er welkom precies zoals ik was. Door de bewoners en medewerkers voelde ik mij echt gezien. Een retraite in de paastijd van 2006 langs de smarten en vreugden van Maria, gaf mij een mystieke ervaring. Achteraf kun je zeggen dat ik hier bekeerd ben. In vijf blogberichten (God zoeken – 1 t/m God zoeken – 5) heb ik mijn ervaringen beschreven. deVoorde bestaat niet meer, maar zijn gedachtegoed (Pulsar) heeft duizenden mensen geïnspireerd.

In Huissen bij Arnhem staat het Dominicanenklooster Huissen. Ik kende de reputatie van het klooster als vormingscentrum (DAC) vanuit mijn opleiding tot psychosociaal werker. Mijn allereerste programma daar was een stille retraite in de Goede Week voor Pasen. Ook in Huissen voelde ik mij welkom. Het was een soort thuiskomen en het klooster werd mijn nieuwe geestelijke thuis. Ik heb deelgenomen aan veel programma’s, was er te gast bij de broeders en heb er gewerkt als gastheer (net als bij deVoorde). De vieringen in Goede Week samen met andere deelnemers, de kapelgemeenschap en de broeders waren jarenlang hoogtepunten voor mij. Mijn doop in de kapel van het klooster tijdens de Paasnacht 2014 was een wezenlijk markeringspunt op mijn geestelijke weg.

geestelijke oefeningen

In mijn geloof speelde Jezus geen grote rol. Dat veranderde in 2018. Voor het eerst nam ik deel aan de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola bij de Oude Abdij in Drongen (België). Ignatius is de stichter van de Sociëteit van Jezus, de jezuïeten. Over de oefeningen heb ik in verschillende blogs geschreven. Ignatius’ Oefeningen hebben Jezus voor mij een levende ervaring gemaakt, waarvoor ik diep dankbaar ben. Zij hebben mijn geloof van mijn hoofd naar mijn hart gebracht. Iedere keer als ik de stap zet naar een retraite met de Geestelijke Oefeningen, verdiept mijn geloof zich verder. Ik kan nu uit de grond van mijn hart zeggen, dat ik christen ben. Sinds april 2024 maak ik deel uit van de Cisterciënzergroep Sion, de leken die verbonden zijn met de broeders op Schiermonnikoog. Hier zoek ik het gemeenschapsgevoel waarnaar ik verlang.