gevonden
Dit voorjaar begon ik de vruchten te plukken van de situatie waar ik in februari in belandde. Ik had volledig aanvaard, dat ik even helemaal niet meer wist wat ik met mijzelf en met werk aan moest. Alle plannen en ideeën had ik los gelaten en ik voelde mij verloren. Mijn kennismakingsgesprek met een begeleidster voor hulp bij rouw en loopbaan bleek de enige keer dat ik haar fysiek ontmoette: de uitbraak van het coronavirus zette het land op slot. Onze coachingsgesprekken gingen voortaan per telefoon. Ergens in dit traject kreeg ik het verlangen om opnieuw thuis de innerlijke pelgrimsweg langs de zeven smarten en de zeven vreugden van Maria af te leggen. Paaszondag 2006 liep ik dit pad fysiek langs de kapelletjes in Oberzeuzheim (Hessen) als onderdeel van een programma bij deVoorde. Ik schreef hier al eerder over in enkele blogs uit 2013.
“in het licht van nieuwe ruimte”
Deze intentie gaf deVoorde mee aan haar programma. Het geeft heel goed weer wat mij daar overkwam. Ik heb er een nieuwe ruimte betreden. Ik ben gevonden door God. De aanloop was al in de bus op weg naar ons hotel. Ik voelde mij verdrietig en eenzaam: verloren. Bij de opdracht om uit de kaartjes van kunstenares Trudy Visser een van de zeven vreugden te kiezen, kwam ik uit bij gevonden. De afbeelding staat boven dit verhaal. Op de tweede pelgrimage langs de kapelletjes van de zeven smarten en de zeven vreugden heb ik bij de vijfde smart, de kruisiging, mijn zoektocht los kunnen laten. Zoeken naar zin vormde al jaren een wezenlijk deel van mijn leven. Nu ik dit losliet, kon ik mij overgeven en de controle loslaten. Bij de zevende smart die ook de eerste vreugde is, werd ik gevonden.
Op de terugweg langs de zeven vreugden vloeiden bij gevonden de tranen: ik voelde mij echt gevonden en thuis. Gevonden was ook mijn antwoord op de vraag van een van de begeleiders, wat ik als kostbaar geschenk van deze dagen mee naar huis zou nemen. Terug bij deVoorde kregen wij op Tweede Paasdag als laatste opdracht om een vorm te vinden, die de hele wereld van dit geschenk voor mij levend zou houden. Aan de groep deelnemers presenteerde ik mijn persoonlijke vorm: voorlezen uit mijn dagboek. Het woord God kwam daar niet in voor. Wel las ik voor: “Hèt symbool voor overgave is voor mij het kruis.” Een van de begeleiders voelde de betekenis voor mij persoonlijk haarfijn aan. Bij het afscheid kreeg ik uit haar handen een klein houten kruis cadeau: een kostbare fysieke herinnering dat ik door God gevonden ben.
pad van thuiskomst
Sinds die ervaring in Duitsland heb ik thuis dit mystieke pad nog vele malen bewandeld. Telkens met als leidraad de kaartjes van Trudy Visser en de teksten van Marcel Derkse uit zijn boek Zo vrij als een vlinder. Ook dit voorjaar dus. De eerste helft van het pad, iedere dag een meditatie bij een van de zeven smarten, eindigt bij de smart begraven. Ik was dankbaar en verstild geraakt door de stappen van de afgelopen dagen. Op een gegeven moment tijdens de meditatie verschoof mijn perspectief. Niet langer vanuit mijn ego, maar vanuit mijn ziel keek ik naar de houvasten in mijn leven. Ik besefte dat zij allemaal tijdelijk zijn maar tegelijk kostbaar. Ik realiseerde mij dat ik dit alles ooit zal moeten loslaten en begraven. Een heel verdrietig besef, dat mij echter wel rijp maakte voor de wending in het pad richting de zeven vreugden van Maria.
De zeven dagelijkse meditaties langs de vreugden voerden mij via o.a. ontvangen en gevonden naar de laatste vreugde: bekroning. Bij ontvangen kreeg ik een bijzonder geschenk. Dit mystieke pad zelf, een Pad van Thuiskomst of Wederkeer, heb ik ontvangen als mijn bijdrage aan een liefdevollere wereld. Een mystieke weg van verinnerlijking via verdriet en vreugde, die een omkering van onze gebruikelijke kijk op leven inhoudt. Ik zie het als mijn roeping als thuismonnik om dit pad onder de aandacht te brengen. De vorm waarin ik aan die roeping gestalte ga geven, is mij nog niet duidelijk. Wel is de omvormende werking van deze weg heel helder. Mijn meditatie bij de vreugde van gevonden illustreert dit heel mooi.
gevonden
Ik heb in mijn leven zelden gesolliciteerd. Het grootste deel van mijn carrière ben ik gevraagd voor werk. Of op het moment dat ik ging vragen, bleek er net een freelance klus voor handen te zijn. De momenten dat ik zelf het heft in handen nam en mij profileerde, leidden niet tot succes. Ik faalde volgens DE norm van onze samenleving: dat je de architect bent van je eigen leven. De tekst van Marcel Derkse bij de vreugde van gevonden biedt een omgekeerd perspectief. Niet wij vinden antwoorden op onze vragen: de antwoorden vinden ons. Niet wij staan aan het roer van ons leven, wij worden geleid. Als wij ons vragend openen, kunnen we die leiding ervaren en worden wij gevonden. Open jezelf en leef je innerlijke vraag en je wordt vatbaar voor het juiste antwoord.
In 2006 was verloren-zijn het gevoel waarmee ik aan mijn fysieke pelgrimage in Duitsland begon. Ik ben er gevonden door God. In 2020 was verloren-zijn het gevoel waarmee ik aan mijn thuisretraite langs de smarten en vreugden begon. En opnieuw ben ik gevonden door God. Dankzij dit mystieke pad ervoer ik weer leiding en zag ik perspectief. Ik heb dit unieke pad van smarten en vreugden aangereikt gekregen als mijn roeping als thuismonnik. En een paar weken later werd ik door een oude opdrachtgever gevraagd voor een freelance klus: per 1 augustus ga ik weer aan het werk als roostermaker. Er blijkt een diepe verbondenheid tussen verloren zijn en gevonden worden. De afbeelding van gevonden staat in Duitsland niet voor niets aan de keerzijde van verloren.
