brandend braambos

Vaak zat ik met mijn tekst van de dag in de intieme kapel met de naam Brandend braambos: een verwijzing naar het verhaal in Exodus, waarin God zich openbaart aan Mozes als stem in een brandende doornstruik. Ook voor mijn laatste persoonlijke gebedsmoment ging ik naar die kapel. Ik was in de loop van mijn retraite mijn focus op het lijden van Christus inmiddels voorbij. Een lijden dat door de uiterst realistische crucifix sterk werd geaccentueerd. Op mijn vaste plekje voorin zat een andere deelneemster, een zuster in habijt. Met voldoende afstand tussen ons in ging ik naast haar zitten, mijn blik naar voren richting het tabernakel. Verrast zag ik, dat zij het tabernakel had geopend zodat het Lichaam van Christus in de gedaante van de hostie zichtbaar was. Zij zat in aanbidding, zoals dat heet. En daar gebeurde het.

Acht dagen eerder in die zomer van 2018 was ik in d’Oude Abdij in Drongen bij Gent begonnen aan een bijzondere retraite. Mijn verlangen ging al lang uit naar deze Geestelijke Oefeningen van Ignatius de Loyola, de stichter van de Jezuïeten. Met een groep van ongeveer veertig deelnemers en tien begeleiders gingen we ’s woensdags van start om de eerste week te doen van de dertig dagen die de volledige Oefeningen beslaan. Zeven etmalen verbleven we in stilte met iedere dag vier persoonlijke gebedsmomenten over een bijbeltekst, een gesprek met mijn eigen begeleider over mijn ervaringen, een eucharistieviering en een gezamenlijk meditatie-uur. Dat klinkt behoorlijk intensief en dat is het ook. De retraite had mij al veel gebracht: mooie inzichten in mijzelf en een diep besef hoezeer Jezus mensen liefgehad moet hebben, als je bereid bent om jezelf voor die boodschap aan het kruis te laten nagelen. Maar dat laatste gebedsmoment in het Brandend braambos zou de rijkste oogst opleveren. Enigszins ongemakkelijk naast die zuster in aanbidding, gaf ik mij over aan het moment.

Innerlijk verward door de ervaring, bleef ik open en ontvankelijk.

God heeft zich woordloos geopenbaard.