Petrus verloochent Jezus
Vorig jaar zomer, corona hield zich even rustig, was ik te gast in de Oude Abdij voor de Geestelijke Oefeningen. Eerder schreef ik al bericht over deze bijzondere retraite, waar ik meestal vanuit Petrus’ perspectief in gebed ging. In de column over Jaïrus van 17 augustus beschrijf ik hoe zo’n retraite praktisch verloopt. Ik citeer uit mijn dagboek welke gevoelens ik ervaar als deelnemer aan Jezus’ leven en wat dit met mijzelf in het hier-en-nu doet. In de column van 21 september over Getsemane laat ik opnieuw aan de hand van zijn dagboek zien wat de retraite mij brengt. Vandaag keer ik weer terug naar die Geestelijke Oefeningen van juli…
getsemane
Een van de bekende verhalen uit het Nieuwe Testament is natuurlijk de verloochening van Jezus door Petrus. Jezus kondigt die verloochening aan in Getsemane, de Hof van Olijven of Berg der Olijven in mijn Naardense vertaling. Ik schreef al dat ik bij de Geestelijke Oefeningen in juli vooral bezig ben geweest met Petrus. Welke gemoedsbewegingen gingen door hem heen? Herken ik die in mijzelf? Welke inzichten leverde dit op? Vandaag teksten uit mijn dagboek bij twee passages: Mc 14, 27-31 en Mc 14, 32-42. Marcus 14, 27-31 Ik, Petrus, heb de sterke overtuiging dat ik niet zal struikelen: o, nee hoor, dat zal mij niet overkomen. Verloochenen? Nee hoor, ik…
jaïrus
Als je deelneemt aan de Geestelijke Oefeningen dan maak je vier keer per dag tijd voor persoonlijk gebed. Je bidt ongeveer een uur met een tekst die jouw persoonlijk begeleider je heeft opgegeven. Meestal zijn dat teksten uit de bijbel, vaak uit het Nieuwe Testament. Kenmerkend voor het ignatiaanse gebed is dat je jezelf als bidder IN de tekst plaatst waarmee je mediteert. Je verbeeldt jezelf in de scène aanwezig te zijn als een van de participanten. Ondertussen observeer je welke gevoelsbewegingen zich in jouw hart afspelen. Jezuïeten noemen dit proces onderscheiden. Positieve gevoelens geven vaak momenten aan waarin je dichter bij God komt. Negatieve gevoelens momenten waarin je je…
kom tot leven
Oktober 2019. Ik zit in de kleine zijkapel van het Heilig Hartklooster van de Missiezusters Dienaressen van de Heilige Geest in Steyl, Limburg. Mijn bijbel ligt opgeslagen bij Genesis 32: 25-33. Het is het bekende verhaal van Jakob die worstelt met “een man” bij de Jabok. Deze tekst zal ik die dag met mij meedragen en “proeven” als focus bij een stille retraite gebaseerd op de Geestelijke Oefeningen van Ignatius. Broeder Johan gaf bij mijn begeleidingsgesprek aan, dat vechten soms ook een manier is om te laten zien dat je er bent, om gezien te worden. Mijn meditatie in de kapel leidt tot een voor mij verrassende interpretatie. Ik citeer…
dominicaan zijn?
Vorig jaar ben ik aan een bijzondere tocht begonnen. Na een gesprek met twee leden van het bestuur en een gesprek met een lid van de Commissie Initiële Vorming ben ik toegelaten tot het aspirantenjaar van de DLN, de Dominicaanse Lekengemeenschap Nederland. Met vijf anderen en de drie leden van de commissie ben ik begonnen aan een traject van kennismaking met de leden en organisatie van de DLN en van onderzoek van de vier pijlers van de dominicaanse spiritualiteit: contemplatie, gemeenschap, studie en zending of verkondiging. De Dominicanen zijn de orde van de predikers. Zij zijn vanuit een open houding betrokken op de maatschappij en de kerk, zoeken naar waarachtigheid…
blijde boodschap
Elders op deze site vertel ik je over een van de oudere werken van de katholieke theoloog James Alison: een lezing over de brief van de apostel Paulus aan de Romeinen, die in christelijke kringen nog steeds wordt gebruikt om homoseksualiteit te veroordelen als onnatuurlijk en tegen Gods wil. Het is inmiddels 10 jaar later na die lezing uit 2004. Alison heeft verschillende boeken geschreven (allemaal niet vertaald in het Nederlands) en is uitgegroeid tot een bijzondere denker over het christendom en zijn rol in onze ontwikkeling als mens en mensheid. Hij is in zijn denken sterk beïnvloed door de Fransman René Girard, emeritus-hoogleraar aan verschillende Amerikaanse universiteiten. Girard legt in zijn werk de mechanismen bloot, die…
gedoopt
Vorige week zaterdag 19 april 2014 was het zover: ‘s nachts tijdens de paaswake in de kapel van het Dominicanenklooster in Huissen ben ik gedoopt door de prior van het klooster, Henk Jongerius. Samen met een baby-tje en in aanwezigheid van familie en vrienden, van medegasten van de bezinningsdagen in het klooster, van de communiteit en van vele anderen ben ik opgenomen in de geloofsgemeenschap, die zich verbonden voelt met de kapel. In de katholieke kerk is de paaswake HET moment bij uitstek om mensen te dopen. De liturgie van deze viering ter Gedachtenis van de Verrijzenis van Jezus Messias bestaat in grote lijnen uit vier onderdelen: het licht, dienst van het woord, het water en…
verlegenheid
Mijn weg van “heiden” naar katholiek gaat gepaard met de nodige verlegenheid. Thomas Merton beschrijft dit gevoel in zijn autobiografie Louteringsberg op een manier die voor mij heel herkenbaar is. Na de beschrijving van zijn bijzondere ervaring knielend bij het altaar van de Santa Sabina, de kerk van de Dominicanen in Rome, merkt hij het volgende op. “Iets anders wat katholieken ook niet van bekeerlingen kunnen begrijpen, is de ontzettende, kwellende verlegenheid, en de zelfcontrole, waaraan dezen onderhevig zijn als zij in het openbaar in de katholieke kerk bidden. Het kost een ontzettende inspanning, die zonderlinge angst te overwinnen en het gevoel dat iedereen naar je kijkt, en dat ze…
mijn doop
Als je, zoals ik, op pad gaat in het katholieke geloof langs kloosters en gesprekken met een pastor, dan kom je op een gegeven moment voor de vraag te staan of je je ook zult laten dopen. Het is een vraag die niet eens van mijn pastor uitging: zij kwam gaandeweg vanzelf bij mij op. Ik dacht daarover na en was er huiverig voor. Ik ben serieus van aard en vind dat ik zo’n stap alleen moet zetten als ik dat ook echt wil. Voor mij zal zo’n gebeurtenis nooit zoiets zijn als “even laten dopen”, zoals sommige mensen trouwen zien als “even een papiertje halen”. Zo zit ik niet…
kerkregels
Eerder deze week kwam ik via Twitter terecht bij een bijzondere, ontroerende documentaire, die door de NCRV op 23 december is uitgezonden. Het is het portret van een sterke, warme vrouw uit Staphorst: een van de plekken in Nederland waar het orthodoxe protestantse geloof nog voor veel mensen leidend is bij de inrichting van hun leven. Hilligje Kok-Bisschop is een weduwe met in ieder geval drie kinderen, actief en betrokken bij de gemeenschap van haar kerk, die zelfstandig een boerenbedrijf lijkt te leiden. De documentaire laat zien hoe zij als vrouw haar plek wil innemen in het mannenbolwerk van haar kerk en de SGP: omdat zij vindt dat God geen…
