zoeken

Ik karakteriseer mijzelf als een zoeker. Ik voel mij thuis bij andere zoekers. Zoeken verbindt mij ook met kloosterlingen: zoekers naar God, net als ik. Ik voer graag gesprekken, bv. in het gastenverblijf van kloosters, met andere zoekers. Ik begeleid ook het liefst mensen die tastend op zoek zijn naar hun eigen weg. Gelovigen die menen de waarheid in pacht te hebben, hebben niet onmiddellijk mijn sympathie. Ik voel mij veel meer thuis bij de twijfelaars. De karakteristiek ‘zoeker’ waardeer ik dus ook positief. Maar er zit ook een andere kant aan.

onrust

Mijn zoekende geest zorgt namelijk ook voor onrust in mijn leven. Ik heb dat gemerkt in deze Veertigdagentijd op weg naar Pasen 2021. In mijn normale dagritme heb ik twee vaste gebedsmomenten: het ochtendgebed of lauden om 8:00 u en het avondgebed of vespers om 17:30 u. Geïnspireerd door het getijdengebed in kloosters heb ik hierin gezang opgenomen, psalmen, een Schriftlezing en stil gebed. Deze vorm past bij mij, wat wel blijkt uit het feit dat ik dit al enkele jaren zo invul. Na lang zoeken en proberen en met ups en downs in mijn trouw, is dit kennelijk MIJN vorm.

En toch brengt mijn zoekende geest mij telkens weer op andere sporen. Zo kwam ik enige jaren geleden voor het eerst in aanraking met de online retraites↪ van de jezuïeten. In de Adventstijd ging ik bidden of mediteren met de teksten en vragen ter overweging, die ik dagelijks in mijn mailbox kreeg. Die eerste keer ruilde ik mijn twee gebedsmomenten in voor één ignatiaans moment. Het was een bijzondere ervaring die mooie momenten en inzichten opleverde. Het succes van deze retraite inspireerde de jezuïeten om ook in de Veertigdagentijd zo’n retraite aan te bieden. En ik doe sindsdien ieder jaar mee. Maar toch wringt er kennelijk iets, want de laatste paar jaar heb ik geen enkele retraite volledig doorlopen. Ook deze Veertigdagentijd 2021 niet.

egotrip

Een van de plekken op mijn zoektocht die mij heeft gevormd, is zen-meditatie. Sinds ik katholiek ben, is christelijke meditatie↪ enige keren op mijn pad gekomen. Enige weken geleden las ik het meest recente nummer van monastiek tijdschrift De Kovel↪ in twee of drie dagen uit. Onderwerp van DK 67: John Main, de grondlegger van christelijke meditatie. En opnieuw bracht mijn geest mij op een spoor dat afwijkt: ik verving mijn vaste dagritme door twee keer per dag christelijke meditatie. De Vlaamse tak van de WCCM↪ (de wereldwijde koepel voor christelijke meditatie) biedt een mooi opgebouwde digitale cursus van 10 weken aan. Gratis.

Maar opnieuw wringt er iets: ik mis mijn getijdengebed en mijn psalmen. Ik besef dat mijn voortdurende zoeken tot onrust leidt en dat herhaling zorgt voor rust. Vaste patronen of handelingen zijn een kenmerk van rituelen en van traditie. Herhaling is een belangrijk element in de werking van rituelen. Herhaling maakt dat je zoekende geest tot rust komt en controle laat vieren. Dat maakt dat je jezelf kunt openen voor wat jou geschonken wordt. En laat nu juist het verlangen naar inspiratie, zin of Gods Liefde aan de basis liggen van mijn zoektocht. Verlangen dus naar “iets” wat mij geschonken wordt. Zoeken is dus waardevol, maar LAAT je dan vinden. Laat de regie en het verlangen naar antwoorden los. Houd vast aan je rituelen, de traditie of een vast ritme. Zo ontspoort het zoeken niet in een egotrip.