verloren en gevonden

Pas in augustus 2020 ga ik weer aan het werk. Drie dierbaren die in een half jaar tijd overleden is voor mij te veel. Ik besluit om tot de zomer niet meer te werken en maak de uitbraak van de coronacrisis vrijwel alleen thuis mee. Dat voorjaar voel ik mij behoorlijk verloren.

smarten en vreugden

Ik grijp terug op een van de prachtige trajecten uit mijn tijd bij deVoorde. Voor het eerst in jaren ga ik thuis weer de Weg van de zeven smarten en de zeven vreugden in een dertiendaagse meditatie. Iedere ochtend mediteer ik met een van de smarten of een van vreugden. Op de zevende dag heb ik twee gebedsmomenten. Het eerste sta ik stil bij de laatste smart, begraven, en het tweede bij de eerste vreugde, opstanding. Het is een bijzonder traject dat mij helpt mijn situatie privé en beroepsmatig te aanvaarden. Omdat ik niet werk, heb ik tijd en innerlijke ruimte voor thuis en daarmee voor mijn groei als thuismonnik.

Ik besluit om de website en blog van Thuismonnik in een nieuwe jas opnieuw te lanceren. Blogs over verloren en gevonden zijn getuigen van mijn innerlijke weg in deze periode. Boeken over mystiek en mystieke ruimte komen weer uit de boekenkast. Mensen die behoren tot de orde van de karmelieten (Orde van de Broeders en de Zusters van Onze Lieve Vrouw van de Berg Karmel↪) of tot de Sociëteit van Jezus↪ schrijven prachtig over de innerlijke weg van de mystiek. Ik voel al lang een hang naar mystiek, waarvan de kern de eenwording van de mens met God is. De ignatiaanse spiritualiteit blijkt een bijzondere inspiratiebron en ik zie parallellen met mijn opleiding als coach voor zelfonderzoek. 

verloren

Die eerste coronazomer wil ik opnieuw naar Drongen voor de geestelijke oefeningen. Helaas gooit mijn gezondheid roet in het eten. Anderhalve week voor vertrek heb ik voor het eerst een aanval van boezemfibrilleren. Ik heb al langer af en toe last van een hartritmestoornis in periodes van veel spanning. Door goed naar binnen te luisteren en daarvoor de tijd te nemen besluit ik om niet af te reizen naar België. Helaas moet ik daarna eind september ook verstek laten gaan bij de intake in Amsterdam voor de geestelijke oefeningen in het dagelijks leven↪. Opnieuw hartklachten en deze keer wordt definitief de diagnose boezemfibrilleren gesteld. Ik krijg medicijnen die gelukkig goed aanslaan. Ik ga iets minder werken, voel mij thuis bij ignatiaanse spiritualiteit en zelfonderzoek en leid thuis mijn leven.

Voorjaar 2021 meld ik mij opnieuw voor de geestelijke oefeningen in Drongen. Ik krijg een jezuïet toegewezen als begeleider, pater Jan Stuyt↪. Tot het laatst blijft het spannend of de retraite door kan gaan vanwege de regels rondom corona, maar dan vertrek ik op 9 juli naar België. Er volgt een prachtige retraite met de hoofdrol voor het evangelie van Marcus. Telkens weer verplaats ik mij in de persoon van Petrus, de apostel die zo zijn best doet maar voortdurend weer struikelt. De apostel die de leermeester die hij liefheeft drie maal verraadt en daar bittere tranen over schreit. Mijn ervaringen met deze laatste bijbelpassage heb ik beschreven in een van mijn berichten.

gevonden

De eerste tekst die ik voor mijn meditatie kreeg in de retraite, was de gelijkenis in Lucas 15, 1-7 : het verhaal van het verloren schaap. De herder gaat achter het schaap aan om het te zoeken. Ik WAS op dat moment dat verloren schaap en Jezus GING echt achter mij aan om mij te zoeken. En Hij vond mij in die week, iets wat mij veel vreugde geeft. De laatste tekst van mijn retraite wordt Johannes 21, 15-19. De opgestane Jezus vraagt drie keer aan Petrus of hij Hem liefheeft, Zijn vriend is. Petrus wordt steeds triester en voelt zich steeds meer verloren, dat Jezus telkens vraagt zijn liefde te bevestigen. Dan volgt (v. 17): “Jezus zegt tot hem: weid mijn schapen!” De cirkel is rond.