katholiek

Hoe wordt iemand die zonder geloof is opgevoed en zich ontwikkelt tot linkse intellectueel een gelovige rooms-katholiek? Lid van een kerk die de officiële ambten discriminerend beperkt tot mannen en vrouwen een ondergeschikte rol toestaat? Een kerk die mijn levenswijze veroordeelt? Volgens de officiële leer ben ik als homo “van nature ongeordend” en mag ik als wettelijk getrouwde man bv. niet te communie gaan. En toch ben ik in 2014 door de doop opgenomen in deze gemeenschap van gelovigen. Waarom heb ik die stap gezet?

st. paulusabdij

Ergens in in de jaren ’80 begon mijn serieuze zoektocht naar zingeving en persoonlijke groei. Mijn pelgrimage voerde langs veel pleisterplaatsen. Zo verdiepte ik mij in new-age-stromingen en zenboeddhisme en heb ik mij een tijd verbonden met de Keltische natuurgodsdienst. Mijn tocht voerde mij ook langs kloosters en hun specifieke spiritualiteit, die per orde een andere kleur heeft. In kloosters vond ik uiteindelijk mijn thuis. Ik kwam er regelmatig en ging mij verdiepen in het rooms-katholicisme. De naam thuismonnik komt niet uit de lucht vallen.

Mijn eerste echte kennismaking met het rooms-katholieke geloof was de St. Paulusabdij in Oosterhout (N-B). Nu woont daar een gemeenschap van Chemin Neuf: een katholieke gemeenschap met een oecumenische roeping. Het was echter een abdij van Benedictijner monniken: het moederklooster van de Benedictijnen in Nederland. Tijdens een persoonlijk heftige periode in 1995 was ik er een aantal dagen te gast op zoek naar rust. Het bezoek gaf mij dubbele gevoelens. Ik werd er geraakt door de stille sfeer, de liturgie en de bijzondere gesprekken. Maar ik voelde mij ook een vreemde, een buitenstaander. Ik verlangde ernaar deel te zijn van zo’n vierende gemeenschap, maar durfde niet goed deel te nemen aan de communie. Als linkse homo zonder gelovige achtergrond die werkte in een atheïstische omgeving (universiteit) voelde ik mij er niet echt thuis. Maar de monniken waren gastvrij en mijn medegasten open en geïnteresseerd.

smart en vreugd

In die abdij is een zaadje in de goede grond gevallen, dat veel later vrucht zou dragen. Cruciaal in mijn groeiproces was een retraite in de Paastijd van 2006, georganiseerd door deVoorde. De zeven smarten en zeven vreugden van Maria, de moeder van Jezus, vormden de leidraad voor een retraite met als titel In het licht van nieuwe ruimte. Op Eerste Paasdag waren wij op een oude pelgrimsplek in Oberzeuzheim↪ in de Duitse deelstaat Hessen: het Wald der sieben Schmerzen. Een plek die tot mijn afschuw inmiddels misbruikt lijkt te worden door satanisten die er zwarte missen vieren.

De kapelletjes van dit pelgrimspad tonen aan de voorkant een afbeelding van een smart van Maria en aan de achterkant een vreugde. Na de nodige voorbereiding liep ik het pad van smart naar smart tot aan het kruis bij het altaar: de plek van de zevende smart en na omkering de plek van de eerste vreugde. Daar had ik een mystieke ervaring: op mijn knieën voor het altaar kreeg ik een diep gevoeld besef van geliefd-zijn. Achteraf kun je zeggen dat ik hier bekeerd ben. In vijf blogberichten (God zoeken – 1 t/m God zoeken – 5) heb ik mijn ervaringen beschreven.

thuismonnik

Het duurde nog acht jaar voordat ik mij tijdens de Paaswake op 19 april 2014 liet dopen in het Dominicanenklooster in Huissen↪. Dit klooster met een open en oecumenisch georiënteerde gemeenschap was een nieuw spiritueel thuis geworden. Een jaar eerder was ik gestart met een weblog onder de naam Thuismonnik – op zoek naar de monnik in mijzelf. Ruim twee jaar schreef ik over mijn zoektocht in het geloof en in de kloosterspiritualiteit. Geleidelijk zakte de frequentie en op 2 januari 2017 verscheen mijn laatste bericht: de fut was eruit. Het weblog ging off-line en het archief↪ plaatste ik bij mijn provider xs4all. Anno 2021 zijn we een aantal jaren verder. Mijn geloof is gerijpt tot een persoonlijk, maar niet zo kerks geloof. Christen zijn is voor mij een weg – de weg – naar volledige menswording. Stilte, mystiek, een persoonlijk gebedsleven en natuurlijk kloosters zijn belangrijke ingrediënten. Maar ook theologie en zelfonderzoek vormen mij. Ik ben en blijf katholiek, maar wel met mijn eigen invulling. Cisterrciënzers, de jezuïeten en zelfonderzoek zijn mijn inspiratiebronnen. thuismonnik is de weerslag van mijn zoekende vorm van geloven.