van God naar Jezus
Het is december 2013. De kou heeft zich genesteld in de koorgang van Abdij Koningshoeven, waar ik deelneem aan een stille retraite. Drie maanden daarvoor heb ik aan Henk Jongerius gevraagd of hij mij wil dopen. Op vrijdag de 13e zijn we bijeen voor de laatste conferentie (voordracht) van Br. Korneel in een van de kamers van de abdij. Het thema van de dagelijkse conferenties is de Godsontmoeting. Ik schreef hier al eerder een weblog over. Br. Korneel vertelt dat hij in zijn leven twee soorten gelovigen tegengekomen is. Er zijn zij die via Jezus naar God komen, van de concrete Christus naar de mysterieuze God. En je hebt hen die van God naar Jezus komen, die Hem vanuit een authentieke religiositeit gezicht zien krijgen in Jezus. Tot deze laatste categorie behoor ik. Mijn bekeringsmoment van Pasen 2006 in Oberzeuzheim (D.) was een persoonlijke Godsontmoeting.
Een diepgaande ervaring met God staat dus aan de basis van mijn geloofsweg. Ik was geraakt door God, niet direct door Jezus. Er zouden nog jaren overheen gaan voordat Jezus mij raakte. Voor het eerst gebeurde dat in de paasperiode: Witte Donderdag 2013, een jaar voor mijn doop. En er gingen weer jaren overheen voordat Hij nog concreter aanwezig kwam in mijn leven. In de zomer van 2018 aan het einde van de achtdaagse Geestelijke Oefeningen in Drongen (B.) heb ik Zijn aanwezigheid sterk gevoeld in het Heiligst Sacrament in de kapel van het Brandend Braambos. Gevolgd door mijn achtdaagse drie jaar later met p. Jan Stuyt. In mijn weblog van 2021 schrijf ik: “In Jezus wordt God heel persoonlijk en raakt Hij mij diep in mijn ziel. Hij wordt nu levende werkelijkheid voor mij en dat geeft veel vreugde. Ik voel mij heel levend.”
dertigdaagse GO
Mijn weg voert dus van God naar Jezus en wordt van gevoelde aanwezigheid steeds meer een persoonlijke relatie. In deze verandering agnosticus naar christen hebben De Voorde, de dominicanen en de jezuïeten alle drie een cruciale rol gespeeld. Met als telkens aanwezige bedding: een gevoel van thuis zijn, gekend worden en stilte. De meest recente pleisterplaats op mijn weg is de volledige dertigdaagse Geestelijke Oefeningen bij Gemeenschap De Hooge Berkt in maart 2023. Dertig dagen in stilte met een dagelijks begeleidingsgesprek. Dertig dagen in de warme bedding van een levende gemeenschap met lekker eten, mooie vieringen en één mede-retraitant, een benedictines. En dertig dagen leven met de Schrift, waarbij mijn relatie met Jezus de rode draad bleek te zijn.
In mijn eerste meditatie formuleerde ik als hartsverlangen: Leid mij op de weg naar Jou toe, amen (uit een hertaling van psalm 139). Met de nadruk op “leid mij” en dus op overgave van mijn kant. Door veel geworstel en tegenstribbelen heen, kan ik rustig zeggen dat Hij dat heeft gedaan. Hij is mij blijven roepen, verschillende keren. Hij heeft mijn hart gebroken, ik heb mij geschaamd (een gevoel dat ik niet zo sterk ken) en berouw gevoeld. En Hij heeft mij vergeven. Zodat ik ook mijzelf kon vergeven en oprecht kon zeggen: “Ja, ik blijf je nabij, ik volg jou.” Dit is mijn grote beweging geweest in deze dertig dagen: aanvaarden dat ik aanvaard ben. Met mijn lichte kanten en met mijn moeilijke kanten.
Ik heb mijn geloof opnieuw omarmd, opnieuw “ja” gezegd. Waar in de vorige retraites Jezus als persoonlijk gevoelde aanwezigheid present was, heb ik Hem nu volledig ervaren. Hij kwam mij tegemoet als Zoon van God (vreemd, anders), als mens (nabijer, liefdevol) en als persoonlijke vriend (bij Lazarus en de voetwassing). Was mijn relatie de eerste helft van de retraite nog diffuus en vertroebeld door mijn weerstand, later werd het steeds meer een wederzijdse liefde. Voor het eerst heb ik zonder schroom Jezus mijn vriend genoemd, ondanks alle vooroordelen die deze woorden bij mij oproepen. Mijn weg is van God naar Jezus gegaan. Door Hem dank ik God, de Ene. Met Hem zoek ik mijn leven vorm te geven. In Hem zie ik de mens op zijn mooist.
